20160225 - Dagboek Omadien

donderdag 25 februari 2016

15.00

Papa brengt Bart, even zitten kletsen, papa naar huis. Bart eerst sap en koekjes, heeft flinke dorst en daarna spelen we een nieuw spelletje op de tablet: woordjes lezen en spellen. Bart vindt het prachtig! ik heb 4-letter woorden gekozen en in razend tempo en fanatiek werkt Bart de rijtjes door. Daarna nog even een racespelletje.

16.00

"Nu wil ik met mijn letterkoffer . . gister voor het douchen ging mijn sticker eraf  (?)  in de prullenbak . . . ik kan nu wel 4 kaartjes maken  (weet je 't zeker?) ja voor een nieuwe sticker . . . au m'n velletje zit ertussen . . . dat deed wel even zeer", daar moet dan een snoepje op vind ik. Bart kiest een lekkere smurf, even naast me rustig wegsmikkelen en dan aan de slag met 4 woordkaartjes. Heeft ze in 20 min. af en gelezen, ruimt de letters na ieder kaartje niet meer op volgorde in de doos maar laat ze door elkaar liggen, weet ze toch feilloos te vinden. Kiest een nieuwe sticker en plakt die zorgvuldig op z'n hand. Ruimt dan letters op en legt de kaarten op volgorde (van 1-20) in de doos: " want dat deed tR gister ook".

16.40

"Nu een boekje lezen oma", kiest 'Tip wordt groot' over de muis die het maar niks vindt dat hij een klein zusje heeft dat zoveel aandacht krijgt. Tijdens het lezen maakt Bart de zinnen af en voegt er wijsgerig aan toe: "ja je moet aandacht delen". We constateren dat aandacht delen best moeilijk is: "ja, bij omanettie op dinsdag . . nee op maandag vond ik het ook heel moeilijk". Dan is het boek uit en nogmaals verkondigt Bart: "tja je moet aandacht delen . . . . . nu kan ik even steppen sinds Chris er niet is". Bart ragt nog even door de kamer op step en skippybal.

17.00

Tijd, onderweg is het eerst een tijdje stil, dan: "op de ene manier ben ik de blauwe armband kwijt . . . op de ene manier . . . . ik heb er nu drie . . die hou ik . . . ik spaar ze". Weer een tijdje stil: "Rohan en ik doen een spelletje . . wie het langste woord kan houden, kijk zo". En dan galmt Bart in crescendo "JAAAAAAAAAAAAAAAAA", m'n oren tuiten, pfff dat vind ik eigenlijk geen spelletje, het lijkt meer op schreeuwen. We zijn thuis.